Nog maar 2 weken te gaan..

Lieve allemaal,

Alweer een maand voorbij en de tijd begint nu echt te dringen. Stage is bijna op z´n eind (nog maar 2,5 dagen, snik) en mijn reis is ook bijna op z'n eind. Hier weer een 'overzichtje' van de afgelopen tijd:

We (met Astrid en Romy) hadden gepland om een weekend naar Cederberg te gaan. Cederberg staat hier bekent om de supermooie omgeving met allemaal rockformaties en om de wandeling naar de Wolfberg Arch.
Om daar op tijd en voor het donker aan te komen had ik de vrijdagmiddag vrij gevraagd. Alleen, helaas moest precies op deze dag mijn auto het begeven. De versnellingspook zat ineens, pats, boem, vanuit het niets compleet los. Ik kon de auto dus niet meer in een versnelling zetten, en gas geven zonder dat een auto in een versnelling zit werkt niet. Dusja, auto aan de kant gezet en een monteur gebeld. Na drie kwartier was hij er al (das heel snel voor Zuid-Afrika) en heeft hij ons eerst eens naar werk gebracht. In de auto 100x tegen de man gezegd dat ik de auto voor 1 uur weer terug moest hebben omdat ik weg moest. Dit werkt natuurlijk niet helemaal zo in ZA, maar ik had hem toch al snel terug (2 uur).
Eindelijk kon het weekendje weg echt beginnen. 3 uur waren we vertrokken en 6 uur, het tijdstip dat het donker word in ZA, kwamen we aan bij afslag Cederberg. Vanaf hier moesten we nog 60km op onverharde weg rijden. Uitdagend, kan ik je zeggen. De lichten van mijn polo staan alle kanten op afgesteld, behalve de goede, en als je dan de wolken in rijd en ook de mistlichten de verkeerde kant op staan afgesteld, blijkt het vrij lastig rijden te zijn naast een afgrond. Met 20km per uur zijn we dus vooruit gekomen. Wat waren wij blij toen we uiteindelijk het bordje van ons backpackers hostel zagen staan.

Daar aangekomen werden we met open armen ontvangen door de eigenaar en kregen we een heerlijk maaltje te eten. ’S Avonds moesten we ook nog met Gerrit (eigenaar) mee de sterrenhemel bekijken, mooi hoor! Zo veel sterren en heel duidelijk te zien daar in het pikkedonker. Vervolgens ging Gerrit ons de wandelroute uitleggen voor de dag erna. Hij heeft op 4 A4tjes de route getekend met pijltjes, poppetjes en wat rotsen. Hier zouden we het wel mee redden, en als we niet voor het donker terug zouden zijn, zouden ze een reddingsteam op ons af sturen.. Maar dat zou absoluut niet gebeuren, want zijn kaart is prima in orde, aldus Gerrit.

De volgende dag zijn we na een lekker ontbijt begonnen aan de route. Het ging al snel mis, maar gelukkig zijn we er ook weer uitgekomen. De hike begon met het beklimmen van een berg, en daarna moesten we tussen rotsen door, onder de rotsen door (in de modder) en over metershoge rotsen heen de rest van de tocht bewandelen. Dit was een vrij moeilijke tocht, waarbij we elkaar moesten helpen om over de rotsen te klimmen. We hadden ook geluk dat er nog een groepje mensen waren die dezelfde tocht liepen en die ons hielpen om op de rotsen te klimmen. Met alleen drie meiden was ons dat nooit gelukt! Maar we hebben het behaald en achteraf waren we stiekem wel trots op onszelf.

De dag erna gingen we nog naar wat andere rotsformaties, die je ook weer kon beklimmen en waar ook wat rotstekeningen waren te vinden van de vroegere bushman’s. Ook heel mooi en leuk om allemaal te zien en te doen. Na een paar uur hier rond te hebben gebracht was het weer tijd om naar Kaapstad terug te rijden.

Op 18 juli was het Mandela-dag, de verjaardag van Nelson Mandela. Op deze dag is het de bedoeling dat alle mensen in Zuid-Afrika 67 minuten vrijwilligerswerk doen. 67 minuten, omdat Mandela 67 jaar het land heeft gediend (of iets dergelijks). Gelukkig is Mandela nog niet overleden, wat we een paar weken daarvoor wel al verwacht hadden en was het dus bij St. Joseph’s een hele feestelijke dag. Werknemers van verschillende bedrijven kwamen daarom op deze dag de kinderen verwennen en vermaken. Elk uur kregen de kinderen wel weer chips, snoep en heel veel speelgoed. ’S Middags had ook een bedrijf een hele leuke middag voor de kinderen georganiseerd. De kinderen konden dansen, puzzelen, spelletjes doen, voetballen, schilderen, popcorn halen en kleien. Vooral het dansen was erg populair. Je zag de kinderen genieten van al deze activiteiten, en de werknemers ook.

Al wekenlang wil ik eens naar Houtbay Market en eindelijk gingen we er 2 weken geleden dan eens heen. Ook weer een heel leuk marktje met lekker avondeten en allemaal leuke souvenirtjes, kettinkjes, tassen en andere rommeltjes.

Op zondag ben ik samen met Evelien gaan picknicken in Kirstenbosch. Kirstenbosch is een hele grote mooie botanische tuin. Hier hebben we wat rondgelopen, wat gegeten en wat gekletst. Verder hebben we die middag Lion’s Head (1 van de 3 bergen in Kaapstad) nog een keer beklommen. Niet omdat we zo van wandelen zijn gaan houden hoor, maar omdat we Lion’s Head wel eens met zonsondergang en volle maan wilden zien. Dus wij in daglicht omhoog geklommen en daar een mooie zonsondergang bekeken. Vervolgens nog een hele poos gewacht om langzaam de lichtjes in de stad aan te zien gaan. Super mooi! Uiteindelijk werd het tijd om terug naar beneden te lopen, dit was toch wel wat ingewikkelder. Het was helemaal donker, en het enige licht dat er nog was, was dat van de maan. Langzaam maar zeker lukte het en na een lang uurtje waren we weer beneden.

Voor de rest ben ik de afgelopen tijd nog naar Old Biscuit Mill, City Bowl Market, Green Market Square en Mzoli’s geweest. Lekker stappen is ook een vast weekend item. Wat we hier ook heel vaak doen is lekker uit eten gaan, er is altijd wel weer een rede; dan is er weer een afscheidsfeestje van Kim, of de verjaardag Carlo, of het is vrijdagavond dus wat moet je anders, en het is zondag dan ga je niet koken, enzovoorts.

Het afscheidsfeestje van Kim was trouwens bij een hele leuke tent: the Africa Cafe. Hier kregen we allemaal hele lekkere hapjes uit Afrika. Van te voren moesten we de handen wassen en het eten… dat eet je uiteraard uit de hand. Tussendoor nog een Afrikaans optreden met zang en trommels. Een hele leuke en lekkere avond!

Vorig weekend zouden we of naar Stellenbosch gaan om wijntjes te drinken, of naar Hermanus om walvissen te spotten. Het weer was helaas heel slecht, dus het werd de eerste optie. Met de auto bepakt en bezakt zijn we daarheen gereden. `S Middags eerst heerlijk geluncht en daarna door gegaan naar een wijn en chocolade proeverij. Vervolgens was het te laat om naar nog een proeverij te gaan, en hebben we ons hostel maar opgezocht. ´S avonds een lekker hapje gegeten, om vervolgens te gaan stappen. Stellenbosch is een echte studentenstad en daar zou het stappen enorm tof zijn. Dat wilden wij wel eens uittesten. Het was ook echt superleuk, totdat ik halverwege de avond een beetje ziek begon te worden. De dag erna nog een ontbijtje gepakt en weer teruggereden naar Kaapstad, om de rest van de dag in mijn bed te hebben doorgebracht.

Afgelopen woensdag hebben Basildis en Berenice, de twee collega’s waar ik veel mee samen werk, mij een verrassingsmiddag gegeven. Ik mocht ’s middags in plaats van werken op de werkplaats, ineens mee naar een ‘vergadering’ bij Berenice thuis.. Heeel raar, maar prima dacht ik. Toen bleek het helemaal geen vergadering te zijn, maar een leuke middag. Ze hadden allemaal lekker eten gemaakt en de andere vrijwilligers van St. Joseph’s waren ook mee. In plaats van een middag hard werken hebben we dus gezellig bij haar in de achtertuin gezeten. Superlief!

Na deze middag ging ik nog even hardlopen. Helaas ging het dit keer even mis, en zakte ik door mijn enkel. Resultaat: een enorm dikke enkel waarmee het lopen even heel wat minder goed ging. Sporten zit er nu dus even niet meer in..

Vrijdag hadden we ook een afscheidslunch op werk. Dit keer was het alleen anders dan anders. Normaal is het een lunch met alle vrijwilligers/stagiaires en het kantoorpersoneel. Alleen nu vertrekken alle vrijwilligers van St. Joseph’s op 1 na. Ineens kwam het management langs, en wat zusters en nog wat andere werknemers. Heel gezellig en leuk. Het is ook een traditie om wat eten te koken of te bakken, en dan het liefst iets uit eigen land. Dus samen met Astrid had ik de avond ervoor een appeltaart gebakken en daarnaast hadden we ook stroopwafels en dropjes gekocht.

Na de lunch hadden we (Astrid en ik stoppen samen op woensdag) ons eerste afscheidsfeestje voor de kinderen. We hebben een poolparty gehouden, met een muziekje, colaatje en een chipje erbij. De kinderen vonden het hartstikke leuk.

Dit weekend was echt een heeel leuk weekend. We hebben al verschillende pogingen gedaan om naar Hermanus te gaan om walvissen te spotten, en nu ging het eens echt door. Het weer was er nu eindelijk goed genoeg voor (24 graden). Hermanus is de beste plek ter wereld om walvissen te spotten, daar moest ik dus nog heen voordat ik terug naar NL ga. Met 5 meiden zijn we dus de trip gaan maken. Eerst langs de mooie kustroute naar Hermanus en daar aangekomen op de boot naar de walvissen. Een trip van ongeveer 2 uur waarin we heel veel walvissen hebben gezien; en wat zijn dat een enorm grote beesten zeg! Heel gaaf om te zien. Ze liggen daar rustig te dobberen, af en toe spuiten ze wat water omhoog en ze liggen nog meer te dobberen. De walvissen komen naar Hermanus toe om daar te paren, er is voor de rest geen eten voor ze, en dus eten ze 8 maanden per jaar niet. Dan vertrekken ze de overige 4 maanden richting de Zuidpool en dan eten ze tonnen met voedsel per dag, waar ze de overige 8 maanden weer van moeten leven. Best bijzonder! Helaas was het boottochtje wel weer een tochtje waarin ik na anderhalf uur misselijk begon te worden, maar gelukkig was dat snel weer over toen we aan wal waren. Na dit avontuur hebben we nog in Hermanus gegeten en zijn we weer terug gegaan. ’S Avonds zijn we nog een keertje op stap geweest.

Zondag hadden we scooters gehuurd. Alleen ik had nog nooit op een scooter gereden, en van ons groepje had eigenlijk maar 1 iemand ooit scooter gereden. Daarom hebben we eerst de scooters maar even uitgetest, want ja, hoe werkt dat ding? Om vervolgens de weg op te gaan; lekker crossen richting Kaap de Goede Hoop. Ook al zijn we zo ver uiteindelijk niet gekomen. We hebben een mooie route langs de kust gereden, zijn nog even langs de pinguïns gegaan en daarna hadden we nog wat gepicknickt. Op de terugweg waren we helaas een beetje verdwaald geraakt, en zochten we een weg dat geen snelweg was terug naar Kaapstad. Dit bleek heel moeilijk. Uiteindelijk werden we verplicht om een heel klein stukje snelweg te pakken. Het werd namelijk al laat, en dit was de enige route die we wisten.. Dit was toch best wel eng! De auto’s mochten daar maar 80, maar ze raasden ons toch zo voorbij… Gelukkig waren we 5 minuten later weer op de normale weg, vlakbij ons hotel.. we leefden nog ;)! En het was een hele leuke dag!

Nu dus nog maar 2,5 dag te gaan op stage. Wat is de tijd toch voorbij gevlogen! Van de week nog even alle middagen met de kinderen doorbrengen, gezellig spelen, ze nog een dikke knuffel geven en dan is mijn tijd bij St. Joseph´s op. Ik ga de kids en de werknemers hier zeker missen..

De donderdag na stage staat er alweer een nieuw avontuur te wachten. Dan vertrek ik in m´n uppie met het vliegtuig naar Johannesburg. Om vanuit daar naar het Krugerpark te gaan, en dan door te reizen naar de Drakensbergen en uiteindelijk naar Durban. Ik ben heel erg benieuwd en heb er zin in. Als ik hiervan terug kom heb ik nog 2 dagen in Kaapstad, en dan zit mijn ZA reis er helaas alweer op.. Wat gaat de tijd hier toch snel, en wat ga ik het Capetownian life missen zeg. Toch kijk ik ook wel weer uit naar het weerzien met iedereen thuis. Na 7 maanden Kaapstad, is het ook wel weer leuk om naar huis te gaan en iedereen een dikke knuffel te geven.. Ik zie jullie snel!

Dikke kus!